ဘာမှအပြစ်မရှိတဲ့သူ (ပြည်သူ) တယောက်အတွက်၊
ထွက်ပေါက်မရှိတဲ့အခန်းငယ်ထဲ၊
သင်၊ ထည့်သွင်းခံထားရမယ်ဆိုရင် ဘာလုပ်မလဲ။
ပထမဆုံးအနေနဲ့ ထွက်ခွင့် (လွတ်လပ်ခွင့်) တော့ တောင်းမှာပါပဲ။
ဒါပေမဲ့၊
ထွက်ခွင့်တခါတောင်းတိုင်း၊
အမေမွေးပေးထားတဲ့ လက်၊
ဖြတ်ခံခဲ့ရတယ်။
ခြေထောက်တွေ ရိုက်ချိုး
စိတ်ရုတ်စိတ်မာတွေ အပျိုးခံခဲ့ရတယ်။
အို - နားတွေ မျက်စိတွေ ဦးနှောက်တွေ၊
ထိုးဖောက်ခံရလို့ ဘဝတွေ ပျောက်ခဲ့ရတယ်။
သဘာဝကပေးတဲ့အလင်းတခုရအောင်၊
ရိုးရိုးရှင်းရှင်းတောင်းဆိုကြတာတောင်၊
လူခြင်းလူကို ကြက်ငှက်လိုသဘောထား၊
မင်းတို့အမျိုးကောင်းစားဖို့အတွက်၊
ငါတို့ မျိုးဆက်သစ်အဆက်ဆက်၊
မျိုးတုံးအောင်ခြေဖျက်ခံခဲ့ရ၊
မေ့ပစ်လို့ဖြစ်နိုင်မလား။
သမိုင်းအဆက်ဆက်၊
မင်းတို့ရုတ်မာကောက်ကျစ်မှု့တွေအတွက်၊
ဖုံးကွယ်မြေမြှုပ်ဖို့ကြိုးစား၊
ကျေအေးလို့ရနိုင်မလား။
ကျေအေးဖို့လာမမေးနဲ့၊
ငါ့ဘဝပေးပြီး မင်းတို့ကိုတော်လှန်လို့ မြေကျလည်း၊
ကမ္ဘာမကျေဘူးပဲ။ ။
Thet Lwin (Worker College) (8-8-18)
No comments:
Post a Comment